Memleket Bizim

23 Nisan deyince aklımıza ilk ne gelir? Renkli bayraklar, çocuk kahkahaları ve tabii ki halaylar, çiftetelliler... Eskiden bu bayramda çocuklar yerel kıyafetlerini giyer, halk oyunlarıyla hem kendi kültürünü yaşar hem de dedesinin, ninesinin yüreğine dokunurdu. Şimdi ise bakıyoruz: tütüler, smokinler, dans pabuçları… 

Çocuklar el ele verip halaya durduğunda izleyenlerin gözleri dolar, bir başka gurur kaplardı içimizi. “Bak hele bizim torun, halayın başında yürütüyor ekibi” derdi dedeler. Şimdi ise “Bu hangisiydi, tango muydu, vals miydi?” diye soruyoruz şaşkınlıkla.

Kimse Avrupa dansına düşman değil elbet. Ama insan önce kendi türküsünü söylemeden başkasının şarkısına alkış tutarsa, bir gün kendi sesini unutmaz mı? Kültür dediğin yaşanır, yaşatılır. Çocuklarımıza yöresel oyunlarımızı öğretmek ayıp değil, gururdur. Hem halayla büyüyen çocuk, nerede olursa olsun kökünü unutmaz.

"Halay başı boş kaldıysa, bil ki o meydanda bir şeyler eksik demektir."

Çocuklarımıza kültürümüzü yaşayarak öğreten, anlatan tüm öğretmenlerimize teşekkür ederiz.