Memleket Bizim

İçimizde yangınlar başlar bazen… Hem de en ücra, en karanlık köşelerde. Görmezden gelmek istersin, fark etmemeye çalışırsın; ama kıvılcım çoktan düşmüştür. Ne kadar söndürmek istersen, o kadar büyür alevler. Kuru bir çalı yığınında ilerler gibi yayılır içini kaplayan ateş.

Yangını durduramayınca bu kez düşünmeye başlarsın: “Madem sönmüyor, ben bu ateşle ve bıraktığı enkazla nasıl yaşarım?”

Kolay değildir. Hem yangın öncesi hâli bilmek, hem yangını kabullenmek, hem de onun sonuçlarıyla yaşamak…

İnsanı ayakta tutan sorudur bazen: “Yürek mi yedin sen?”

Nasip mi, iradesizlik mi, çaresizlik mi, yoksa çocukluktan taşınan yaralar mı?

Bilinmeyeni çok bir denklemin içinde sağa sola savrulmamaya çalışırız. Ama sonuç değişmez:

İçten içe yanarız… Yanar, köz olur, kül olur, toz oluruz; yine de yanarız.

Dışarıdan gelen destek de içeriden gelen dirayet de bazen yetmez. Yangın sönse bile külü kalır, izi kalır. En çok da yarası kalır… Hep bir hatırlatıcı gibi.

Peki, ateşle hiç oynamamak mı gerekir?

Yangın çıkacaksa ne söz dinler ne kural…

Minicik bir kıvılcıma bakar. Büyür, büyür, büyür… Alevler göz alır, seni büyüler. Acısını bilmesen kaybolursun içinde. Bilsen de fark etmez; yanarsın yine. Ders alırsın, bedel ödersin, kendinden verirsin. Yok olursun ama ille de yanarsın, sonucu düşünmeden hem de.

Ve o yangında bırakırsın koca bir “sen”i. Gururu, ihtişamı, benliği…

Ne aşk kalır geriye, ne gurur.

Geriye sadece bir alevde kaybolan bir sen kalır.

Bazen insanın en büyük yangını, yine kendisinden geriye bıraktığı küldür.

#zeynepfiliz